BİZ #TÜRKÜZ, BU VAHŞETLERE KONU OLANLAR KANLARINA İYİ BAKMALILAR...

BİZ BUYUZ!..

KİMİLERİNE GÖRE TÜRKLERİN MEDENİ SAYILMADIGI ÇAGLARDA... (!) TÜRKLERDE ÇOCUK EVLİLİĞİ ve PEDOFİLİ

Çocukların erken yaşta evlendirilmesi, eş yapılması ve çocuklara yönelik cinsel istismarlar soysuz toplumların adetleridir. Bu sebeple ve tarihi gerçekler ışığında İslamiyet öncesi Türk toplumunda yaşı küçük çocuklarla evlenmek ve çocuk istismarı yoktur.

Türkler arap ve orta doğu halklarıyla tanışmakla birlikte çocuk evlilikleri, pedofili gibi kavramlarla tanışmıştır.

Türk kültüründe çocuğa “bala” denir ki, “bala” sıfatı bir kutsiyet taşır.

Hatta kız çocuklarında bu sıfat pekiştirilerek “aybalam” şeklinde kullanılır.

Örneğin, ölen kahramanların mezarlarının başına dikilen taşlara “bal bal” adı verilir ki bu bal bal kelimesi ile bala kelimesi aynı kökten gelir.

Gerçekte, zaten Türk geleneğinde “aile” kavramı büyük önem taşır.

Kadın erkeğin “eş“i ve tamamlayıcısıdır.

Bu yüzden Türklerde aile kurma, düğün(toy), ölüm (yuğ) ve ad koyma gelenekleri çok önemlidir.

Türklerin binlerce yıl iç içe yaşadığı çin kültüründe de görülen çocuk evlilikleri ve pedofili alışkanlığına rağmen Türkler tarihin hiçbir evresinde bu sapkın davranışa yeltenmemiş, alet olmamışlardır.

Yine Türkler’deki söz kesme, nişan-nişanlanma adeti de sırf bu

pedofili sapkınlığın önüne geçebilmek içindir.

Evlenecek kız ve erkek için önce söz kesilir, kız ve erkeğin birbirlerini yeteri kadar tanıması amaçlanırdı.

Bakınız bu söz kesme olayında şöyle bir detay var ki bu da Türk Milletinin asaletinin, kız çocuklarına, kadınlara verdiği değerin emsalsiz bir göstergesidir.

Şöyle ki, Türkler söz kesme merasimini at üzerinde yapmaktaydılar. İki tarafın aileleri at üzerinde görüşme yerine geliyordu.

Kız, bir rızalık sembolü göstererek isteğini belirtebiliyordu. (bu sembol genellikle mendil olurdu.)

Bu durum aile içerisinde babanın sonsuz bir velayet hakkı olmadığını göstermesi açısından önemlidir.

Yani kızın da evlilikte rızası ve söz hakkı bulunmaktaydı. Kız istemediği biri ile evlendirilemez, mal gibi alınıp satılamazdı…

Türklerde evlilik kararlarında kızın söz hakkı ve razı olması gerekmektedir.

Bu durum İslamiyet sonrasında da oğuzlar ve Karluklar‘da da devam etmiştir...

Evlendirilecek kız ve erkek çocuklar yeterli olgunluğa ulaşacakları zamana kadar nişanlı kalır, yeterli olgunluğa ulaştıklarında ise törenin gerektiği şekilde evlenirlerdi.

Türklerde toplum içerisinde kadın ve erkeğin görüşmeleri doğaldı ve sosyal hayat içerisinde çağdaşı olan kavimler gibi bunu sınırlandırıcı kayıtlar, kurallar bulunmuyordu.

Kadın ve erkeğin evlilik öncesi özgürce görüşebilmelerine rağmen Türklerde veled i zina yoktu.

Hem terim olarak karşılaşılmadığı gibi hem de ırza geçilme vakalarında sergilenen katı tutum bunda etkiliydi. Çünkü Türklerde zina en büyük suçlardan biriydi.

Lakin suçluyu cezalandırma hakkı fertlerin değil devletindi.

Tecavüz suçlarında ölüm cezalarının uygulanışında Karluk Türkleri suçluyu yakmayı, Göktürkler atlara bağlayarak vücudu ayırmayı sistemleştirmişlerdi.

Uygurlarda ise ölüm cezası bulunmuyordu. Üçyüz değnek ile maddi bir ceza veriliyordu.

İşte böyle asil bir millet, kadına, kız çocuğuna böylesine değer veren bir millet ne oldu da bugün pedofiliyi, tecavüzcü ile mağduru evlendirmeyi tartışır oldu?

ALINTI.