BEN ATATÜRK’Ü ÇOK SEVDİM -Güne düşen şiirim-
Ben onu Zübeyde annenin Çakır Mustafa’m deyişinde sevmiştim ilkin.
Sonra öğretmeninin Kemal deyişinde…
Manastır’da askeri öğrenciyken kızların kalbini çalan halleriyle sevmiştim.
Harbiye’nin bıçkın delikanlısına söz mü olur hiç!
Sofya’da balolarda nice hanımefendilerin baygın gözleriyle onu süzerken sevmiştim…
Çakır Mustafa'sını kimselere yakıştıramayan bir anne kıskançlığında sevmiştim onu.
Hele ki can akrabası Fikriye’nin candan sevip can verişinde;
Lâtife’nin madolyonunda sakladığı Millî Mücadele kahramanının resminde sevmiştim.
Okul dan kaçışlarında, gizliden duvar gazeteleri çıkarışında,
Cephe günlerinde Çalıkuşu okuyuşlarında sevmiştim…
Trablusgarp’ta çöl sıcağında gözüne kum kaçtığında da
Çanakkale’de canından çok sevdiği askerine:
“Ben sizlere ölmeyi emrediyorum!” dediğinde de çok sevmiştim.
İstiklâl Harbi’nde “Başkumandan” iken de çok;
“9 Eylül”le birlikte milletin “Halâskârgazi!..” haykırışında da çok sevmiştim.
24 Kasımlarda Başöğretmen iken kara tahta başında
Traktör üzerindeyken Atatürk Orman Çiftliğinde
Çocuklar gibi gülüşünü sevdim salıncak binişinde…
Dünyanın ona Dahi-i Muazzam deyişinde
Ve İngiliz yazarın kitap kapağına Bozkurt Mustafa Kemal yazışında sevmiştim…
Ben onu Gençliğe Hitabesinde sevdim; Cumhuriyeti emanet edişinde
Onuncu Yıl nutkundaki yüksek heyecanında sevdim milletine olan güvencinde.
Kendi fâniliğini bilirken Cumhuriyetin ebedi olacağına olan inancında sevmiştim…
Ben onu, bugün özgür bir vatanımızda, kutlu devletimizle, al bayrağımız altında
“Ne Mutlu Türk’üm!..” dedirten yüreğiyle sevmiştim…
Ben Atatürk’ü, çağlar ötesini ışıtan fikirleriyle,
Ben Atatürk’ü, bizi biz yapan devrimleriyle,
Ben Atatürk’ü “En büyük eserim!..” dediği Cumhuriyetiyle;
Ben Atatürk’ü mazlum milletlere örnek oluşuyla
Ben Atatürk’ü İzmir’e emanet ettiği Zübeyde Anneyle İzmirli oluşuyla
Ben Atatürk’ü insan kimliğiyle;
Ben ATATÜRK’ü, ATATÜRK kimliğiyle sevdim!..
Şerif KUTLUDAĞ