Bu söz var ya bana bahşedilmiş en büyük ünvan. Annelik ünvanı.
Ne kadar gurur verici.. Seni ilk kucağıma verdikleri günü hatırlıyorum, al dediler bu senin yeni dünyan hayatın yaşama sebebin...
Yaşama sevİNCİm oldun hep.. Hayatı seninle daha doğru yaşadım çünkü sen benim eserimdin kimselere dokundurmadığım ama herkesin sevgisiyle büyüyen bir eserdin.
Her gün seni hayranlıkla seyrettim hep yanında oldum uzakta olsan da kalbimdeydin.
Gözümden bile sakındım.
Hayatta güçlü ol istedim ne kadar bana kızsanda zorlu şartlara alış istedim.
Erken büyüdün hem zeki hem de güçlü bir çocuktun seninle hep gurur duydum.
Benim kızımdın bana benziyorsun. Zekası babasına yüreği bana benzeyen güzel merhametli sevgi dolu yavrum..
Yıllar ne çabuk geçti her gecen gün seni benden aldı büyüttü...
Keşke hep benim küçük kızım olarak kalsaydın hep elinden tutup dolaşsaydık sana minik kuşun hikayesini şarkısını söyleyip kucağımda uyutsaydım..
Bugün senin doğum günün ve yanında değilim..
Ne kadar senin yuvadan uçacağın güne kendimi hazırlasam da sanırım hiç hazır olamayacağım..
Anne olmak çok zormuş annem...