Denizli Büyükşehir Belediyesi öncülüğünde, Acıpayam Dernekler Birliği, Acıpayam Belediyesi, Serinhisar Belediyesi ve Tavas Belediyesinin katkılarıyla bu hafta sonu Pazar günü ( 8 Ekim 2017 ) Saat 11.00 Cankurtaran Honaz Dağı Milli Park alanında 1148 yılında II. Haçlı Ordusunun, Denizli Merkez’e bağlı Cankurtaran Mahallesi sınırlarından başlayıp, Acıpayam Ovası’nda açılan geçitte bozguna uğratıldığı Kazıkbeli Savaşı’nın 869. Yılı Anma Etkinlikleri Programı düzenlendi.
Büyükşehir Belediyesi’nin Cankurtaran Honaz Dağı Milli Parkı’nda kuracağı Oğuz Boylarını temsil eden Çadırların kurulacağını belirten Denizli Büyükşehir Belediyesi Kültür Daire Başkanı Hüdaverdi Otaklı tüm Denizli halkını Kazıkbeli Savaşı anma etkinliklerine davet etti.
Kazıkbeli Savaşı Nerede ve Ne zaman oldu?
Kazıkbeli Savaşı (7-8 Ocak 1148) tarihinde bugünkü Denizli merkeze bağlı Cankurtaran Mahallesi sınırlarından başlayıp, Acıpayam Ovasına açılan geçitte yapılmıştır.
Yaklaşık 150 bin Alman ve Fransız askerden oluşan II. Haçlı ordusu Urfa Frank Kontluğu’nu yeniden ele geçirmek, Halep ve Şam’ı geri almak için Anadolu’ya gelmiştir. Ordunun başında hükümdarları VII.Louis (1137-1180) ve İmparator III. Konrad (1128-1152) bulunuyordu. III. Konrad komutasındaki ordu İznik üzerinden Menderes’e VII. Louis Ordu ise sahil kıyısından Efes’e oradan Menderes’e ulaşıp burada birleşerek Antalya’ya inmeyi planlamışlardı. Menderes’e ulaşmaya çalışan Alman Ordusuna Selçuklu Sultanı Mesud yol üzerinde ağır kayıplar verdirmiştir. Fransız Ordusu ise Ege kıyıları boyunca daha az Selçuklu akınlarına maruz kalmıştı. Laodikya’ya doğru gelen Haçlı Ordusuna, Menderes boyunca Alperenler akınlar düzenlemişlerse de engel olamamışlardı. Menderes’i takip ederek Laodikya’ya ulaşan bu iki ordu buradan erzak temin edeceklerdi, ancak Şehrin Bizanslı Komutanı Türklerle iş birliği yaparak eşyaları ve halkıyla birlikte şehri tamamen boşaltmıştı. Antalya’ya kadar erzak temin edemeyecek oluşları Haçlıları endişelendirmişti.
II. Haçlı Ordusunun Antalya’ya gidebilmesi için önlerinde yüksek ve sarp bir geçit olan kazıkbeli vardı. 6 Ocak 1148’de Laodikya’dan Antalya’ya doğru hareket ettiler.
Aynı gün Kazıbeli’nin alt tarafına ulaştılar. Geçit 7 Ocak günü aşılacaktı, Komutan Ordusunu öncü ve artçı olarak ikiye ayırdı. Öncü birlikler süratle geçidin zirvesine çıkacak emniyet alacak ve konaklamak için çadırları kuracaktı.
Ortada Hristiyan haçlılar, erzaklar ve ağırlıkları olacaktı ve artçı kuvvetlerde ortanın ve arkanın emniyetini sağlayacaklardı.
Öncü kuvvetler yola çıktı ve hiçbir mukavemetle karşılaşmadan Kazıkbeli Geçidinin zirvesine ulaştı. Ulaştığında sabah saatleriydi. Öncü komutan yürüyüşü az bulmuştu, rehberi de ileride güzel bir ovanın (karaağaç ovası) olduğunu söyleyince kampı planladıkları gibi değil de ovada kurmaya karar verdi ve yürüyüşüne devam etti. Karağaç ovasına indi.
Artçı kuvvet ise bunlardan habersiz karalaştırdıkları gibi öncülerin zirvede çadırları kurduklarından emin olduklarından ağır ağır zirveye çıkıyorlardı. Ordu bu yolda ilerlerken savaşçılar birbirilerini itiyor kalabalık her geçen an biraz daha büyüyordu. Sabahtan itibaren Haçlıları takip eden yörenin Oğuz Beyleri’nin askerleri ile desteklenen Türk Kuvvetleri en uygun zamanı beklediler, öncü ile artçının uzakta kaldığı, ortadakilerin kargaşa yaşadığı sırada önce ok yağmuruna tuttular ardından tepeye en hakim yolda kılıçlarıyla saldırıya geçerek çok kayıp verdirttiler.
Durumun vahim olduğu krala aktarıldıysa da yolun hızlı hareket etmeye elverişli olmaması ve yolun hakim noktalarını Türkler tarafından tutulması nedeniyle hızlı bir şekilde yardım gönderemediler. Kral ve kralın ünlü muhafız kıtası bu savaşa bizzat katılmıştı. Kral atını ve bu ünlü muhafız kıtasını bu savaşta kaybetmişti.
Fransız kaynaklarında kralın bir kayanın üzerine çıkıp, gece karanlık çökünce de karanlıktan faydalanarak öncü birliklerin yanına kaçarak kurtulduğu yazmaktadır.
Kazıkbeli’nde Türkler Haçlıları bozguna uğratmışlardı. Bu bozgun, II. Haçlı seferinin başarıya ulaşmasını engellemiştir. II. Haçlı Ordusu Antalya’ya ulaşmıştır ancak çok zayıf bir kuvvet ile ulaşabilmişlerdir. Bu bozgun onları çok üzmüştür.
Zira onlara göre; ‘’FRANSA’NIN EN GÜZEL ÇİÇEKLERİ, MEYVE VERMEDEN SOLMUŞLARDI…’’