Aile büyüklerimizden birinin evine bayram ziyaretimizi yaptık. Eve girdiğimiz de gördük ki bizden az önce bayram ziyaretine gelmiş olan başka misafirler de vardı. Evin bir kenarında kafesinin içinden sürekli bağıran papağan Ziya’nın çığlıkları ve aile büyüğümüzün ‘ sus Ziya, ayıp Ziya, terlik geliyor Ziya’ şeklindeki azarlama halleri dikkatimi çekti. Sonuçta papağan bu, tabiî ki çok konuşacak diyerek bayram sohbetimize geçtik.

Az zaman sonra bizden önce gelmiş olan misafirler papağanın sesine dayanamayarak müsaade isteyip kalktılar. Onları uğurladıktan sonra kulaklarımıza kocaman bir sessizlik çöktü. Durum ev sahibinin de dikkatini çekmiş olacak ki ‘ evin oğlu büyüğümüze dönerek, anne gördün mü bak bizim Ziya bile insanlardan anlıyor, nasılda çırpındı. Bak şimdi sustu işte.. ‘ diyerek içi dolu bir espiri yaptı.

Hepimizin yüzünde enteresan bir gülümseme ile aklımızda soru işaretleri oluştu. . Aklı kıt olanı tarif etmek ve kendimizce aşağılamak için bazen ‘ kuş beyinli’ deriz ya, aslında kuşların ne kadar beyin ve hissiyat sahibi olduğunu anladım. İnsanoğlundaki sözüm ona mantık deposu olan beyin kavramının, günümüzde yaşanılan onca insanlık ayıbı olaya bakınca çokta yeterli olmadığını, yerinde ve zamanında kullanılmadığını bir kez daha gördüm. Sizce de en çok ihtiyacımız olan değil mi, kişilere kayıtsız kalmayan Ziya’ lar …

Bayram şekeri tadında bir anı oldu benim için. Kendime düşen öğüdü aldım ve bundan sonra idraki zayıf olanlara ‘ kuş beyinli ‘değil de ‘ boş beyinli ‘ demem gerektiğini anladım.