Acil bir haberi, uzak bir şehre ulaştırmak için görevlendirilen haberci, hemen atına atlayıp dörtnala yola çıktı. Bir sürü atın durup karnını doyurduğu hanların önünden durmadan geçip gittiler. Karnı aç iken hiç durmadan koşan at şöyle düşündü : ‘’ Karnımı doyurmam için hiçbir ahırda durmuyoruz. Bu demektir ki sahibim bana bir at gibi değil de insanmışım gibi davranılıyor. Diğer insanlar gibi bende bir sonraki büyük şehirde yemeğimi yiyeceğim.’’
 

Ama haberci atını durmaksızın sürerek büyük şehirleri de birbirini ardına geçip gidiyordu. At bu kez de şöyle düşünmeye başladı: ‘’ Belki de insana dönüştürülmemişimdir. Duruma bakılırsa bir meleğe dönüştürüldüm ben. Çünkü meleklerin yemeğe ihtiyacı yoktur.’’ Sonunda gitmekte oldukları yere ulaştılar ve at bir ahıra konuldu. Samanları görür görmez iştahlı iştahlı yemeye başladı ve dedi ki at : ‘’ Ben ne insanım ne de bir meleğim, ben sadece aç bir atım .’’
 

Umut etmek güzel şey elbette. Günün birinde gerçekleşeceğini düşünerek hayatı yaşanır kılmanın ya da kendimizi bile bile kandırmanın bir şekli. Kandırılmak ağır gelmiyor hiçbirimize. Çünkü o kadar çok kandırıyoruz ki birbirimizi, belki de en çok kendimizi !!!