Abdülkadir Uslu

Hastane Odaları

Derde deva arayan, buraya akıyormuş.

Yaradaki tuz gibi hastane odaları.

Dışarıya yaz gelmiş, güneş çok yakıyormuş.

Karlar yağmış buz gibi hastane odaları.

Sıcak bir ilgi arar, sızlar iken yaralar.

Üzerime geliyor, duvardaki karalar.

Üşürsün, her yer soğuk, bir gariptir buralar.

Galiba ruhsuz gibi hastane odaları.

Dinlemiyor kimseler, itibar yok sözüme.

Çaresizlik zor imiş yaşlar doldu gözüme.

Bazen de kucaklıyor ve gülüyor yüzüme.

Çözülmez aruz gibi hastane odaları.

Acı bitsin istersin, duaları okurken.

Afakanlar basıyor, gözün açık uyurken.

Sudan çıkmış balığa dönersin, otururken.

Deryada, susuz gibi hastane odaları.

Kilit bile dinlemez; kabusumda hırsızlar,

Kahkahayla gülerler ben ölürken arsızlar.

Yalnız bırakır beni, benden kaçan yalnızlar.

Kasvetli rumuz  gibi hastane odaları.

Burada her şey modern; yatakları ne güzel.

Dayamış döşemişler, tam da kişiye özel.

Fayda yok ki batıyor; o okusa da gazel.

Sivri bir boynuz gibi hastane odaları.

Dermansız dertlerime bir merhem olamıyor.

Her şey var da nafile, bir çare bulamıyor.

Sıhhatin pazarı yok, bir gram alamıyor.

Parasız pulsuz gibi hastane odaları.

Çok acılara şahit, duvarları simsiyah.

Dokunmaya hiç gelmez, işitirsin bin bir ah.

Bunun tasviri çok zor, edilemez ki izah.

Ağlayan kopuz gibi hastane odaları.

Kasvetlidir havası, rüzgar hüzünlü eser.

Hastaların gönlünden, ayrılmaz elem keder.

Gözleri yaşlı sanki, hali herkesten beter.

Baksana, mutsuz gibi hastane odaları.

Kulkadir’im, derim ki: Günlerce sabredersin.

Dualara sığınır, bazen de kahredersin,

Girerken şükredersin, çıkarken şükredersin.

Dibi yok havuz gibi hastane odaları.

21 Mayıs.2021/İstanbul