Ben bubamla köylere alış verişe giderdim. Köylerde incik boncuk satar, her türlü hurdayı alırdık. Bubamın beyaz bir eşeği vardı, herkes adına "kır eşek" derdi.

Kır eşek ölünce epey üzülmüştük sonra Garipköy'den aldığımız eşekle dolaşmaya başladık. Baharlara gideceğimiz, zaman bazen çift eşekle giderdik çünkü oraya uzun aralıklarla gittiğimiz için hurda çok olurdu. Dedemgilin eşeği vardı; zor zahmet onu isterdik. Bubam tek eşek de olsa çift eşek de olsa eşeğe binmezdi ve önden giderdi hatta bu yüzden adını "Cip Bekir" diyenler vardı.

İyi ki önden giderdi çünkü ben o zamanlar cuvare içiyordum; belki de ondan önden gidiyordu. Sabah ezanından önce kalkardık, beni götürmek istemezdi çocuğum, gencim diye ama götürmediği zamanlar küsüyordum. Baharlara giderken dağ yolunu kullanırdık. Burada yol falan yoktu ama bubam ve oduncular gide gele gide gele patika yol oluşturmuşlar. Ormanın içinden zor geçerdi eşek, çalılar yumurta kasalarına sürterdi. Çok erken vakitlerde Keçeliler kahvesinin dibinden geçer yine aralardan yukarı köye çıkardık.

Biz köyden geçerken köyü soysan kimsenin haberi olmayacaktı çünkü herkes uyuyor oluyordu. Yoldaki sessizliği, ıssızlığı karşı harıma giren bir karartı bozardı ya da güne merhaba diyen bir kuş sesi bozardı. Akşama kadar yağmur çamur, kar kış demeden dolanır bir şeyler satmaya çalışır yumurta ve hurda alırdık. Oraları adım adım bilirim. Geçenlerde Baharlara gidip anılarımı tazeledim, o anları yaşadım.

Yanımdakiler anlamasa da gözlerim yaşardı, o günlere gittim. Bubamla aramızdaki diyalogları hatırladım. Önden giderken söylediği "Ah sabah ile sabah ile..." türküsünü hatırladım kısacası garibanlığımızı hatırladım ama bunun yanında o günlerin güzelliğini hatırladım.

Şükürler olsun günümüze.

Çocuklarınızı "nanimmolla" yetiştirmeyin, yanınızda gezdirin hayatı öğrensinler. Ben o günlerde hayatı öğrenmemiş olsaydım öğretmen olarak atamadıkları 14 yılda ne yapardım.

Allah razı olsun anamdan bubamdan; mekanları cennet olsun.