AYNI KÖKTEN, AYNI RUHTANIZ

Dediler:
“Türk başka; Oğuz, Kıpçak, Uygur başka.”
Yetinmediler,
“Türkmen ayrıdır, Azerbaycan ayrı.”
Birlik değil, ayrılık ektiler toprağa.
Ama biz sustukça tarih konuştu,
Tuna’dan Orhun’a kadar yankılandı:
Biz biriz!

Alfabemiz değişti,
Yurtlarımız ayrıldı belki,
Ama özümüz,
Kanımızda yanan o kutlu ateş,
Hiç sönmedi!

Sakarya’nın dalgası,
Siriderya’yla kardeştir.
Altay’dan esen rüzgâr,
Torosları selamlar.
Bir annenin evlatlarıyız biz,
Dilimiz değişse de,
Yüreğimiz aynı atar!

Bozkırda at süren çocukla,
Petrol kuyularının gölgesindeki yiğit,
Bir sesten doğdu,
Bir sancağa yemin etti!

Unutanlara inat,
Dağlara, taşlara haykırırız:
Aynı kökten, aynı ruhtanız!
Biriz, beraberiz, Türk’üz biz!

Sanma ki unuturuz bizi bölen harfleri,
Sanma ki tanımayız kardeşi öte yakada.
Bir bakış yeter, gözden göze geçer tarih,
Bir kelime yeter, çöker aramıza kurulan duvar!

Türkmen yay çekerken Anadolu’ya,
Uygur taş oyar Tanrı Dağları’na.
Kıpçak’ın kılıcı parlar Tuna boyunda,
Hepsinde tek bir soy yankılanır: Türk!

Coğrafya ne yazar ki alnımıza?
Sınırlar çizmişler, biz kalpten bağlıyız.
Bir destanın devamıyız, binlerce yılın,
Bir dua gibiyiz, gökten inen…

Ne İran ayırır bizi, ne Çin seddi,
Ne Karadeniz’in dalgası, ne Aral’ın sessizliği.
Her “Ata” dediğimizde
Alper Tunga’nın gölgesi düşer üzerimize.

Ve bilsin dünya,
Çadırda doğmuş da olsa, sarayda da büyüse,
Nerede bir Türk yaşıyorsa
Bir başka Türk’ün duasıdır cebinde!